بازگشت
قصه ای از قصه های ماه قوس
راوی راوی

        (ماه دارندهً درازترین شب وتاریکی)

 

    آنهایی که استبداد و ستم طولا نی دورهً سلطنت را پیوسته افشا وبرملا  ساخته اند ومردم را،و خاصتاً نسلهای نو را در روشنی، مختلف حوادث وانکشافات خوب وخراب آن دوران قرار داده اندو می خواهند باین تلاشهای مفید شان ادامه دهند خوب  بخاطر دارند که دریکی  ازروز های ماه قوس سال 1345، درماهی که آفتاب از آن گریزان است و زودتر نسبت  بهر ماه دیگر سال راه غروب را درپیش میگییردوجای روشنی را تاریکی وظلمت شب اشغال میکند درداخل شورا در داخل آنچه بنام خانهً ملت نامیده میشد،حا دثهً ناگواری رُخ داد که ماهیت دموکراسی ایرا که سلطنت وخاصتا ًحاکم دیروز وبابای(!) امروز ملت، بنام دههً دموکراسی به آن میبالند وافتخار میکنند افشا وبرملا میسازد.                                                                               

        قصه ازینجا آغاز میگردد که در هفتهً اول ماه قوس آن سال که جر وبحث جدی وکلا در مورد بودجهً دولت آغاز گردیده بود تعدادی از وکلا پیرامون بودجهً پیشنهادی حکومت و قت ملاحظات  خودرا مطرح وخواهان تغییراتی در مواردی از آن گریدند که با وا کنش منفی تعداد دیگری از اعضای پارلمان مواجه شدند.                                                                                   

  اختلاف وکشمکش های آگاهانهً تعدادی از وکلای وابسته به سلطنت که حمایهً تعداد دیگری از متحدین دستگاه را که متاًسفانه نه از بودجه چیزی میفهمیدند ونه ازعلت مخالفتهای وکلا، دربرابر گروه کوچک ولی فعال روشنفکران ،ترقیخواهان ووطنپرستان عضو پارلمان وقتی به اوج خود رسید که ببرک کارمل یکی از وکلای شهر کابل ، با کل صراحت بودجهً وزارت دربار را مورد انتقاد جدی قرار داد وخواهان تجدید نظر در آن گردید.                

                  گماشتگان سلطنت بدون در نظرداشت قانون،مقام معنوی شورا و مصوونیت قانونی وکلا بدون فوت وقت بجان ببرک کارمل حمله کردند. در را ًس آن حملهً تاریخی برای فتح بزرگ  یا  شاید برای خلق مارشالی  جدید، در پهلوی شاولیخان معروف به( کابل گیروک)،سردار عبد الرشید خان وکیل انتخابی دستگاه، از پلخمری قرار داشت که  باعصای همیشه  در دستش که بدون شک از عصاهای عادی بازاری نبود،ضربات کاری بر جان ببرک کارمل واردکرد واو را نقش زمین ساخت ونظم پارلمان کلا ًبرهم خورد وتالار محل قانون  گذاری وطن به  صحنهً جنگ و حمله علیه تعداد محدودی از وکلا ی تبدیل شد که گناهی جز عشق بوطن ومردم آن نداشتند.        

  حمله بجان  ببرک کارمل ،شامل حال تعداد دیگری نیز شد که تلاش کردند تا اورا نجات دهند ازینروداکتر انا هیتا راتبزاد ونوراحمد نورکه اولی بنماینده گی ازشهریان کابل ودومی از طرف  مردم ولسوالی پنجوایی قندهار بحیث نماینده انتخاب شده بودند،درزیرضربات مشت ولگدقرار  گرفتند وسرو سینهً آنها زخم برداشت تا جاییکه یکی از آنها یعنی نوراحمد نور قریب بود در نتیجهً عمق زخم سروتطبیق ناسالم دوا ازطرف موظفین بمیرد ودیگری داکتر

انا هیتا راتب زاد تا همین اکنون از مشکلات ناشی از آن ضربات رنج میبرد وبمشکل مواجه است.                                                            


                                                                           
                                                                                                                

                                     درآن روز پار لمان با اکثریت قریب باتفاق آرا امر سفربری وجنگ را به تصویب رسانیده بود ولی نه علیه کدام کشور خارجی بلکه علیه تعداد محدودی از دیگر اندیشان وخیر اندیشان داخل پارلمان که نماینده گان بر حق مردم بودندوتلاش کرده بودند تا در حمایت قانون اساسی  به نماینده گی از توده های زحمت کش وخط فکری خودشان که چیزی جز دفاع از مظلومان ومحکومان نبود، جیپ خرچیها، ولخرچیها ومصارف عیش ونوش نه تنها پادشاه وفامیلش  بلکه مصارف بیحد واندازهً مشتی از مفت خواران وبیکاران شب زنده دار روز در خواب ناشی از کسالت شرب ونوش محافل خانه های خلوت وکاملا ًدر امان دورازانظارمردم را انتقادکنند  افشا نمایند وباطلاع مردم مظلومی برسانند که نمیدانستند وتاهنوزشایدعدهً ندانند که این ولی الامر های رنگارنگ مسلمین چون بخلوت میروند چه کار های دیگر میکنند.؟؟!                   

   بلی آنها در کام نهنگان دست دراز کرده بودند،درقلمرو شکارچیانی که جزخود شان و آنهایی که باید شکار را جمع آوری نمایند ودیگران حق سر زدن بآن جاها را ندارند خواسته بودند از چگونگی وضعیت منطقهً شکار،دربدری وبیچاره گی صیدها وقربانی های بیشمار ی که غرض اصابت مرمی های صیاد ویا صیادان با دستها وپا های بسته درجنگلات ودشتها نگهداشته می شدند با خبر شوند ویا ازمظلومیت آهوان علفخوار در برابر پلنگهای نان خوار(!) چیزی بزبان  برانند، خبر نبودند که زبان سرخ سر سبز میدهد برباد.                                               

     در آن روز تسلیخ آزادی ودموکراسی، اگر یکی دووکیل وطنپرست از جمله آقای عبدالرحیم هاتف شخصیت ملی ومستقل وطن برای حمایهً وکلا ی زیر ضربه خاصتاً ببرک کارمل اقدام نمیکردند احتمال جدی وجود داشت که آله ًجارحهً وکیل بامیان ویا عصای سرداررشید بقلب ببرک کارمل فرو میرفت چون چنین اقدامی صورت گرفته بود.                                                    

         در حمله بجان وکلا حتا کوچکترین معیار های اخلاق افغانی وحرمت بمقام زن که لاف زنان قومی ومدعیان کاذب مذهبی از آن یاد میکنند، درنظر گرفته نشد زیرا باثر آن حمله آستینهای کرتی ویخن داکتراناهیتاراتبزاد از بدنش جدا شده بعداً کدام وکیل با ننگی، چپن خودرا برشانهً ایشان گذاشته بود .                                

            وضع پارلمان در نتیجه ًآن اقدام پلانیزه شدهً دولتی برهم میخورد،مجروحین را به شفاخانهً ابن سینا انتقال میدهند، تعدادی از مردمان کابل واکثریت همراهان سیاسی وکلا  از وقوع حادثه اطلاع می یابند وهرکدام برای دریافت حقیقت ومطمین شدن ازسلامتی رفقای شان بسوی شورا بسوی خانه های دوستان شان وبسوی شفاخانه می شتابند وهمه را هیجانات واحساسات گرم تحت تاثیر قرار میدهد ،عدهً طرفداری خودرا از ابراز واکنش اعلام میکنند درحالیکه تعدادی هر  نوع مظاهره  وعکس عمل را چپرویی ویا عمل بیهوده میدانند.                                   

     درآن وضع  آشفته ًآن  روز بالاخره  باساس  پافشاری شهید راه انسانیت ،عدل  ومساوات محمد طاهر بدخشی ، مظاهرهً بزرگی در شهر کابل سازمان دهی میگردد که از ساحهً علی آباد آغاز وبسوی شهر حرکت را آغاز ودر طول راه با مقاومت پولیس مواجه میگردد،  پولیس با استفاده از موتر های آب پاش تلاش میکندتا جلو مظاهره را بگییرد ولی مظاهره چیان  مقاومت را درهم میشکنندویکی از رزمنده گان  ومبارز دختری در آنوقت داکتر محبوبه، با کل  شهامت لولهً موتر آب پاش پولیس را ازدست پولیسی ربوده وبسوی صف خود پولیس متوجه میسازد  که باعث پراگنده گی خود پولیس میشود.                                                                            

   بهر صورت بمجرد رسیدن سیل مظاهره چیان در حریم ابن سینا، میتنگ شانداری تشکیل میگردد که در ضمن ابراز حمایت وپشتیبانی از وکلای مجروح،خشم ونفرت فراوانی نسبت به عملکرد غیر قانونی گماشتگان دولت در پارلمان علیه نماینده گان مردم تبارز داده میشود.    

 باثر تقاضای جدی مظاهره چیان خشمگین در مورد سلامتی وچگونگی وضع صحی ببرک کارمل وهمراهان دکتور اناهیتا راتبزاد  طی سخنانی کوتاه اززنده بودن وبهتر بودن وضع صحی سایر مجروحین اطمینان میدهد.                                                                    

     زنده گی بقا ندارد ببرک کارمل که در هشتم قوس1345 زخم برداشته بود ، بعد سالها مبارزه وپیکار بخاطرسعادت انسان زحمت کش میهن وجهان وبخاطرتحقق اهداف ملی ایکه در پارلمان دورهً شاهی مورد لت وکوب قرار گرفت ، بقدرت رسید ودوبار تبعید شد، در روز دهم ماه قوس 1375 دنیای فانی را با تمام آرزوهاییکه داشت ترک گفت وبه ابدیت پیوست وبنابرتوصیه خودش در ریگزار های حیرتان ،جاییکه چهارسال اخیر زنده گی پر از رنج وعذاب خودرا بعد سقوط حاکمیت چپ درآنجا سپری کرده بود بوسیلهً همرزمان،دوستداران،موسفیدان وبزرگان مناطق شمال افغانستان ونماینده گانی از سایر مناطق وطن،در طی مارشی عظیم بوسیلهً سپاهیان و فرزندان زحمت کشان وطن تشییع وبخاک سپرده شد، روحش شاد باد.                                

  بفصل خزان عجب اسم با مسمایی مردم ما بخشیده اند ، درین فصل بهترین بوته ها وگلها ، خوبترین درختان سایه دار ومیوه دار ،پرپر میشوند وبه برگ ریزان مواجه میگردند، این فصل حیات گیر وبی انصاف یکسال قبل از وفات ببرک کارمل، شخصیت با ارزش دیگر وطن شهید داکتر نجیب اله رییس جمهور قانونی وطن  یاروهمرزم قدیمی ببرک کارمل را که دستان غرض آلود خارجی وداخلی بین آنها،بین شاگرد واستادفاصله ایجاد کرده بودند بوسیلهً ساطور  طالبان جلاد وخون ریز از حق زنده گی محروم ساخته بود، روانش شاد باد.                     

   ما از این فصل بی انصاف شکایتهای فراوان داریم که بموقع بیان خواهیم کرد.                   

 

  شاعری از خیل حماسه سراهای آن روزگار که نمیدانم اکنون در کجاست ودر چه موقفی از لحاظ سیاسی قرار دارد ، در مورد آن حادثه چنین سروده بود:                                       

    کل متن در حافظه ام باقی نمانده است ،آنچه را در حافظه دارم اینست :          

             فردای آنکه غلغلهً زنده باد خلق                                      

                                        لرزاند شهر را   آهسته از لبان تب آلود زخمیان این شعر جاویدان ، پیچید در فضا    

    هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق       ثبت است بر جریدهً عالم دوام ما                

     آری نمرده اند ونمیرند بعد ازین                                                                             

 در ذهن خلقها                                                             

         باتفاق ببرک ونور واناهیتا     مردان سر سپرده وزنان صد آفرین!!                         

       ببرک وکیل خلق                                                                                               

     فرزند پیشتاز ودلیر واصیل خلق                                                                  

             آن نور چشم وچراغ رهً زمان                                                                

                   بکشود بحق وخندید به لبهای قهرمان                                                             

          تمثیل کرد غیرت قربانیان خلق                                                                              

    در پایان این قصه واین شعر از طرف خود میگویم که نه بآن شوری شور نه باین بی نمکی!!

 

 


December 4th, 2005


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
گزیده مقالات